Η Σάνια δουλεύει ρεσεψιόν σε ένα μικρό ξενοδοχείο πίσω από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Βελιγραδίου.
Παλιά έλεγαν πως εκεί κατέβαιναν όσοι ήθελαν να χαθούν.
Τώρα απλώς μένουν μια νύχτα και φεύγουν.
Δεν ρωτούν, δεν λένε πολλά.

Η ίδια δεν είναι από εκεί. Ήρθε πριν έξι χρόνια, για “λίγο”.
Έμεινε. Δεν είπε ποτέ γιατί.

Μένει σ’ ένα δωμάτιο στον τρίτο όροφο.
Χωρίς διακόσμηση — μόνο έναν καθρέφτη που κοιτά τον τοίχο.
Δεν βγαίνει συχνά. Δεν γελάει εύκολα.
Αλλά όταν κάποιος φτάσει στη ρεσεψιόν με βλέμμα σπασμένο,
κάτι στο πρόσωπό της μαλακώνει — σαν να τον έχει ξαναδεί.

Το ξενοδοχείο δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο.
Μια λάμπα με φως ψυχρό, ένας θερμός με χλιαρό καφέ,
κι ένα παλιό ρολόι που προχωρά πιο γρήγορα τη νύχτα.

Η Σάνια κάθεται πίσω από τον πάγκο, με ένα φως νέον να της κόβει το πρόσωπο στη μέση.
Όταν δεν έχει πελάτες, ανοίγει τον υπολογιστή
και αλλάζει τα ονόματα στο σύστημα κρατήσεων.

Όχι επίσημα.
Μόνο μέσα της.

«Μερικοί έρχονται διαλυμένοι και φεύγουν αλλιώς.
Και τους ταιριάζει άλλο όνομα. Το βάζω εγώ. Κρυφά.»

Πρώτα γράφει σε post-it:
“Η κυρία με τις αποσκευές → Ελπίδα.”
“Ο τύπος με τα παπούτσια τζόκινγκ → Χρόνος.”
“Κάποια μπαίνει σαν Κριστίνα, φεύγει σαν Ξεκίνημα.”

Δεν το κάνει από τρέλα. Ούτε από τέχνη.
Το κάνει γιατί πιστεύει ότι κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν μέσα σε μια νύχτα.
Και της φτάνει να το δει.
Δεν το λέει ποτέ σε κανέναν.

«Δεν είναι για εκείνους. Είναι για μένα.
Να θυμάμαι πώς έφυγαν. Όχι πώς ήρθαν.»

Όταν τη ρώτησα αν θυμάται όλους αυτούς, χαμογέλασε.

«Όχι. Μόνο όσους ήρθαν… και δεν ήθελαν να φύγουν.
Ή αυτούς που έφυγαν… ενώ μόλις είχαν έρθει.»

Χαίρομαι που σε γνώρισα, Putnica.
Δεν ξέρω πώς σε λένε…
αλλά εσύ πρέπει να είσαι η Putnica.»
(η ταξιδιώτισσα)

«Σου ταιριάζει.
Γιατί μπορώ να καταλάβω όσους είναι φτιαγμένοι για το παντού.»

Το κορίτσι στο Μπουένος Άιρες — τη θυμάμαι σαν να την είδα μόλις χθες,
μέσα σε ένα παλιό, αρωματισμένο καφέ στο Σαν Τέλμο,
με ρετρό ανεμιστήρες και ραδιόφωνα στους τοίχους.

Τη λένε Λουσίνα. Ήταν γύρω στα 22.
Φορούσε ένα μαντήλι στο κεφάλι σαν ποιήτρια του ’30
και καθόταν πάντα στο ίδιο τραπέζι δίπλα στο παράθυρο με θέα την αγορά.

Αντί να γράφει σε τετράδιο ή laptop,
είχε ένα παλιό κινητό με σπασμένη οθόνη —
και έγραφε ποίηση μόνο με emoji.

Όταν τη ρώτησαν γιατί, είπε:

“Οι λέξεις μας έχουν βαρεθεί.
Τις φωνάζουμε όλη μέρα, τις πληγώνουμε, τις στύβουμε για εντυπώσεις.
Τα emoji ακόμα έχουν ντροπή. Λένε λίγα. Και γι’ αυτό… λένε την αλήθεια.”

Ένα από τα ποιήματά της ήταν αυτό (έγραφε σε Instagram story — και το screenshot έκανε τον γύρο της γειτονιάς):

💔🚪🌧️
👣💭📻
✉️❌📞
🌕🧠🤐

(μτφ.: “Έφυγες με καταιγίδα, άφησες σκέψεις να παίξουν ραδιόφωνο.
Δεν είπες τίποτα. Μα στο φεγγάρι, η σιωπή ακούγεται σαν κραυγή.”)

Οι ντόπιοι την φώναζαν “La Chica de los Silencios” – το Κορίτσι των Σιωπών.
Κάποιοι την έβλεπαν σαν τρελή, άλλοι σαν ποιήτρια του μέλλοντος.
Εγώ την είδα ως μια υπενθύμιση:
ότι όταν έχεις κάτι να πεις, θα το πεις.
Ακόμα κι αν τα πλήκτρα σου είναι φατσούλες.

Δεν με ρώτησε πώς με λένε.
Με κοίταξε για λίγο και ψιθύρισε:

“La Vozcita.”
Το μικρό φωνάκι.
“Γιατί είσαι σαν ήχος που δεν τρομάζει. Σαν ψίθυρος που μένει.”