Τη γνώρισα σε μια μικρή σχολή πληροφορικής, κοντά στην Πιάτσα Ματζόρε.
Το κτίριο ήταν παλιό, με πατώματα που έτριζαν, και κάθε τάξη είχε μια παλιά κιμωλία ξεχασμένη σε κάποια γωνία.
Η Άννα καθόταν πάντα πρώτη σειρά.
Ήταν 78 ετών. Και ήθελε να φτιάξει site.

“Όχι για δουλειά,” είπε.
“Για να μη ξεχάσουν.”

Η Άννα δεν είχε email μέχρι πριν λίγες βδομάδες.
Τώρα, άνοιγε το laptop της με χάρη, όπως κάποτε άνοιγε παλιό σεντούκι.
Το site της το ονόμασε “Ricordi al Sole” – Αναμνήσεις στον Ήλιο.
Κάθε μέρα γράφει μια μικρή ιστορία,
και την αφιερώνει στα εγγόνια της.

“Το ‘66 δεν είχα υπολογιστή. Και δεν είχα χρόνο.
Τώρα έχω και τα δύο.”

Με κοίταξε και με είπε:

“Clara.”

“Γιατί έχεις καθαρή φωνή.
Και δεν χάνεσαι στο σκοτάδι.”