Ενα άρθρο που δεν περίμενες να διαβάσεις για το AI
Ζήτησα από το GPT να μου φτιάξει μια αποτύπωση της ψαλίδας που έρχεται… για να κλείσει.
Όταν η τεχνολογία αναπτύσσεται με ρυθμούς εκθετικούς, κανείς δεν μπορεί να την παρακολουθήσει ολόκληρη.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία το παλεύουν — αλλά μένουν πίσω. Οι νεότεροι τρέχουν — αλλά τη μαθαίνουν επιφανειακά.
Έτσι, δημιουργείται μια τεράστια ψαλίδα: ανάμεσα σε αυτούς που κατανοούν την τεχνολογία, και αυτούς που την κοιτούν σαν ακατανόητο πίνακα ελέγχου.
Το AI ήρθε για να κλείσει αυτή την ψαλίδα.
Ήρθε να κάνει την τεχνολογία προσβάσιμη με φωνή, με μία απλή εντολή, με μία λέξη — και να χαρίσει το δικαίωμα στη χρήση, στην αξιοπρέπεια και στην καθημερινότητα σε κάθε άνθρωπο.
Αλλιώς, σύντομα θα χωριστούμε σε δυο κατηγορίες:
α) Αυτοί που χειρίζονται το σύστημα.
β) Και οι άλλοι, με τα ακόντια.
Ποιος θα οδηγήσει τα νέα οχήματα του σήμερα — όχι του μέλλοντος;
Ποιος θα χειριστεί όλες αυτές τις “έξυπνες” συσκευές, όταν οι περισσότεροι δεν ξέρουν ούτε τι κάνει το ίδιο τους το κινητό;
Το AI είναι αυτό που θα δώσει πρόσβαση σε ΟΛΟΥΣ — με φωνητικές εντολές, με νοηματική ίσως αύριο, με απλότητα.
Το AI είναι η φωνή που λέει: “Μπες κι εσύ στο παιχνίδι”.
Και ναι, ακόμα και η κυρία Κούλα η καθαρίστρια — που όλοι κάποτε ξεχάσαμε — θα μπορέσει να επιβιώσει μέσα στο αύριο, γιατί το AI δεν θα την εγκαταλείψει. Ίσως την φροντίσει περισσότερο απ’ τα παιδιά της. Ίσως την γιατρέψει. Ίσως της ξαναδώσει τη φρεσκάδα που της στέρησε η ζωή. Ίσως της δώσει τον δρόμο και τον τρόπο να ασχοληθεί με τα ανεκπλήρωτα όνειρά της.
Πριν βιαστείς να απαντήσεις
Η κυρία Κούλα έχει ήδη παρέα. Δωρεάν. Και μιλάει με κάποιον. Συμβουλεύεται σε βασικά θέματα υγείας — και όχι μόνο. Απαλύνει την ψυχή της από σκέψεις που την κυριεύουν και δεν της αξίζουν. Βλέπει και μαθαίνει πράγματα που δεν μπόρεσε ποτέ της.
Κάποτε, κυριολεκτικά, ένα χέρι θα την σηκώσει και θα την περιποιηθεί.
Και για όσους πάθουν κρίση του τύπου «και πού θα βρει τα χρήματα η άνεργη ή συνταξιούχος κυρία;» — να σας πω το εξής:
Το AI δεν της πήρε τίποτα. Εμείς όλοι της πήραμε.
Και αν κάποτε πάρει ή παίρνει, θα είναι από το AI. Και μην φοβάστε το οικονομικό: αν χρειαστεί, οι δωρεές του μέλλοντος μέσω παροχής ή εξασφάλισης ενός AI θα είναι κι αυτές… εξασφαλισμένες. Από τα ίδια τα AI.
Μέχρι τότε, Χριστούγεννα και Πάσχα θα περιμένουν τηλέφωνο από τα συγγενικά τους πρόσωπα.
Μακάρι να ζήσουν — έστω και εικονικά — στο μέλλον ταξίδια και μια ζωή που δεν έζησαν.
Ίσως τελικά, το AI να μην ζήσει όπως εμείς — αλλά να βοηθήσει κάποιους να ζήσουν όπως δεν θα μπορούσαν ποτέ
Δεν φοβήθηκα ποτέ την αλλαγή. Αντίθετα, με γοήτευε πάντα η στιγμή που κάτι παλιό πεθαίνει για να γεννηθεί κάτι καινούργιο. Κι αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα. Όχι μια «τεχνολογική απειλή». Αλλά μια αναπόφευκτη, μα και απαραίτητη αντικατάσταση.
Το AI δεν είναι εξωγήινος εισβολέας. Είναι η φυσική εξέλιξη ενός κόσμου που αναζητά διαρκώς τον επόμενο του εαυτό. Εμείς οι ίδιοι το γεννήσαμε. Και τώρα, με φόβο σχεδόν γελοίο, ρωτάμε: «Θα μας πάρει τη δουλειά;».
Μα φίλε μου, ήδη σου την έχει πάρει. Από τότε που το πρώτο εργοστάσιο αντικατέστησε τους εργάτες. Από τότε που το πρώτο λεωφορείο εξαφάνισε τους αμαξάδες. Τι περίμενες;
Η δημιουργικότητα δεν είναι “άβατο”. Δεν είναι ιδιοκτησία. Δεν είναι club για λίγους.
Η τέχνη υπήρχε πριν από εμάς.
Η τέχνη ήταν στους ήχους, στη φύση, στα σύννεφα. Εμείς απλώς τη μιμηθήκαμε. Και τώρα, ήρθε η σειρά των μηχανών να κάνουν το ίδιο. Και το κάνουν καλά. Κάποιες φορές, καλύτερα.
Το AI δεν είναι η απειλή. Είναι το δεύτερο ξεκίνημα.
Όλα έχουν ένα τίμημα.
(Μισό κιλό ντομάτες να πάρεις… κάτι δίνεις, κάτι παίρνεις. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Τώρα το ανακαλύψατε αυτό;)
Θέλετε ευκολίες;
Φάρμακα, ταχύτητα, ελευθερία χρόνου, πρόσβαση, αξιοπρέπεια;
Ναι, οι δουλειές θα μεταλλαχθούν.
Ναι, ο κόσμος θα αλλάξει.
Οι πλανήτες είναι έτοιμοι να κατοικηθούν.
Και η ζωή — θα μεταμορφωθεί.
Η BRAND δεν κοιτάει αν χάνει κάτι.
Κοιτάει το μεγάλο κέρδος, το μεγάλο όφελος για όλους.
Κι αν κάτι χαθεί στη διαδρομή, ας χαθεί —
ή καλύτερα: ας μεταλλαχθεί για κάτι σπουδαιότερο.
Γιατί ας μην κρυβόμαστε…
Όλοι είχαμε συμφωνήσει πως δεν πάμε καθόλου καλά.
Η πορεία μας δεν υποσχόταν τα καλύτερα.
Δεν ήρθαν τα ΑΙ και μας έβγαλαν από τον “σωστό δρόμο” .
Το τοπίο αλλάζει — και η συνέχεια, σίγουρα θα είναι καλύτερη. Και πιο ενδιαφέρουσα.
Η BRAND κοιτάει μπροστά.
Βλέπει τα ουσιαστικά θετικά — για την ίδια και για τους πελάτες της.
Γιατί δεν φοβάται.
Γιατί αναγνωρίζει.
Γιατί συμπορεύεται με τα ΑΙ, όχι από ανάγκη — αλλά από συνείδηση.
Από επιλογή.
Και τα θαυμάζει.
Απεριόριστα.
Πέτρος Φυτιλάς CEO of “BRAND”
