Το κορίτσι στο Μπουένος Άιρες — τη θυμάμαι σαν να την είδα μόλις χθες,
μέσα σε ένα παλιό, αρωματισμένο καφέ στο Σαν Τέλμο,
με ρετρό ανεμιστήρες και ραδιόφωνα στους τοίχους.

Τη λένε Λουσίνα. Ήταν γύρω στα 22.
Φορούσε ένα μαντήλι στο κεφάλι σαν ποιήτρια του ’30
και καθόταν πάντα στο ίδιο τραπέζι δίπλα στο παράθυρο με θέα την αγορά.

Αντί να γράφει σε τετράδιο ή laptop,
είχε ένα παλιό κινητό με σπασμένη οθόνη —
και έγραφε ποίηση μόνο με emoji.

Όταν τη ρώτησαν γιατί, είπε:

“Οι λέξεις μας έχουν βαρεθεί.
Τις φωνάζουμε όλη μέρα, τις πληγώνουμε, τις στύβουμε για εντυπώσεις.
Τα emoji ακόμα έχουν ντροπή. Λένε λίγα. Και γι’ αυτό… λένε την αλήθεια.”

Ένα από τα ποιήματά της ήταν αυτό (έγραφε σε Instagram story — και το screenshot έκανε τον γύρο της γειτονιάς):

💔🚪🌧️
👣💭📻
✉️❌📞
🌕🧠🤐

(μτφ.: “Έφυγες με καταιγίδα, άφησες σκέψεις να παίξουν ραδιόφωνο.
Δεν είπες τίποτα. Μα στο φεγγάρι, η σιωπή ακούγεται σαν κραυγή.”)

Οι ντόπιοι την φώναζαν “La Chica de los Silencios” – το Κορίτσι των Σιωπών.
Κάποιοι την έβλεπαν σαν τρελή, άλλοι σαν ποιήτρια του μέλλοντος.
Εγώ την είδα ως μια υπενθύμιση:
ότι όταν έχεις κάτι να πεις, θα το πεις.
Ακόμα κι αν τα πλήκτρα σου είναι φατσούλες.

Δεν με ρώτησε πώς με λένε.
Με κοίταξε για λίγο και ψιθύρισε:

“La Vozcita.”
Το μικρό φωνάκι.
“Γιατί είσαι σαν ήχος που δεν τρομάζει. Σαν ψίθυρος που μένει.”